ترسیم افقی برای انتشار جهانی مکتب پزشکی ایرانی

مکتب پزشکی ایرانی، با سابقه ای چند هزار ساله، که دوران شکوفائی فرهنگ اسلامی، باعث رشد و بالندگی آن گردید، یکی از طب های قدیمی و باستانی است که متأسفانه در حال حاضر، کمتر از انتشار جهانی بهره مند است و در کشور های حوزه سرزمینی ایران قدیم، مانند هندوستان و کشورهای عربی، به نام های دیگری شناخته می شود. در مقابل، طب سنّتی چینی دارای اقبال جهانی بوده و در حال حاضر دارای گستردگی و مقبولیت بین المللی است؛ به نحوی که تمام 5 قاره ی دنیا در حال تدریس، آموزش و استفاده ی درمانی از آن هستند. به نظر می رسد، پزشکی ایرانی و طب سنّتی چینی، به دلیل هم جواری تاریخی، دارای برخی مفاهیم مشترک بوده و احتمالاً بر یکدیگر تأثیرات متقابلی نیز داشته اند. گرچه این دو مکتب طبی در مفاهیم پایه و اصولی، شباهت ها و تفاوت هایی بر اساس فرهنگ ایران و چین باستان دارند، ولی آنچه اهمیّت دارد، بررسی راهبردها و مسیری است که طب چینی برای جهانی شدن طی نموده، تا از این تجربه بتوان برای گسترش پزشکی ایرانی نیز استفاده نمود. به نظر می رسد با استفاده از راهکارهای زیر این امر عملی تر گردد: 1. جمع آوری متون قدیمی و درمان های موجود در فرهنگ عامیانه 2. آکادمیک نمودن آموزش طب سنّتی ایرانی 3. انجام تحقیقات علمی در اثبات روش ها و درمان ها 4. تجمیع طب سنّتی ایران و طب نوین و ایجاد مراکز درمانی ادغام یافته 5. تسری درمان های پذیرفته شده علمی این رشته در نظام مراقبت های اولیه در این مقاله ابتدا به تبیین بخش هایی از طب سنّتی چینی پرداخته و دلایل انتشار جهانی آن را نام برده می شود و نهایتاً پیشنهاد گزینش این روش و راهکار، برای نیل به هدف جهانی شدن مکتب پزشکی ایرانی ارایه خواهد شد.